De afgelopen periode stonden voor mij in het teken van iets nieuws, iets spannends en tegelijkertijd iets ongelooflijk verrijkends. Een interview met Nick Blaser én een podcast met Bram Bakker. Twee bijzondere ontmoetingen waarin ik mezelf heb laten zien, niet alleen als professional, maar vooral als mens. Kwetsbaar, open en echt.

Het gesprek met Nick Blaser raakte een diep weten in mij. Hij benoemde ooit dat een cel een grens heeft. En wanneer die grens beschadigd raakt, heeft dat gevolgen – naar binnen én naar buiten. Dit resoneerde zo sterk met mijn visie: dat lichaam en geest één systeem vormen, onafscheidelijk met elkaar verbonden. Elke ervaring, elk trauma, elke vorm van stress laat sporen na in ons fysieke lichaam. Dit inzicht heeft mijn leven veranderd.

In mijn eigen lichaam heb ik dit mogen ervaren. Van hersenschuddingen tot darmklachten, van maagproblemen tot ontstekingen – elk signaal wees me terug naar een onverwerkt stuk, een oud verhaal dat nog gehoord wilde worden. Dankzij de samenwerking met Nick en de opleidingen die ik volgde, kreeg ik de sleutels in handen om te helen. Lagen vielen weg, en ik kwam dichter bij mijn kern. Nooit eerder voelde ik mij fysiek zo in balans als nu.

De podcast met Bram Bakker was spannend op een andere manier. Daar begon ik mijn verhaal bij het allereerste begin: mijn start in het leven. De eenzaamheid, de stress – hoe diep die eerste ervaringen zich in mijn systeem hadden genesteld. Later in het gesprek kwam ook mijn vader ter sprake, en hoe trauma’s zich generatie op generatie kunnen doorgeven. Zijn verhaal leeft ook in mij.

Ik voelde me kwetsbaar, het was doodeng. Maar het voelde ook als een bevrijding. Een soort ‘uit de kast komen’, maar dan in de zin van echt gaan staan voor wie ik ben – met alles wat daarbij hoort. Geen maskers, geen verhalen meer die me klein houden. Alleen nog ruimte voor waarheid, voor groei, voor heling.

Wij mensen doen ervaringen op. En die ervaringen vormen ons. Voor mij is het grootste goed geweest dat ik stap voor stap mijn eigen geschiedenis ben gaan opruimen. Niet door weg te duwen, maar juist door alles aan te kijken, te voelen, en te laten zijn.

En jij?
Wat is jouw verhaal?
Wat raakt jou?
Wat heb jij al opgeruimd – en wat vraagt nog om jouw aandacht?

Ik nodig je uit om stil te staan. Te luisteren. Naar je lichaam. Naar je grens. Naar je zijn.
Daar begint de beweging.